Juče je na gradskom groblju Gvozden brijeg, u krugu uže porodice, sahranjen Aleksandar Aco Cvetinović, poznati fudbaler “Mornara”, društveni i sportski radnik, dugogodišnji predsjednik NU Pristanu.

Aleksandar Aco Cvetinović je bio svestrani sportista, ali je najviše volio fudbal. Sin krojača muških odijela Đorđa, rođen je oktobra 1936. godine u glavnoj pristanskoj ulici i sa tadašnjom poslijeratnom omladinom svim srcem se uključio u razne sportske i fiskulturne djelatnosti. 

Sa još nenapunjenih 16 godina bio je član prvog tima odbojkaške ekipe “Mornara”, koja je na Trgu Peka Dapčevića u Baru 12/13. oktobra 1952. postala prvak Crne Gore. Kao odličan gimnastičar, sa članovima Društva za tjelesno vaspitanje “Partizan” učestvovao je 1956. godine na Partizanskim igrama u Skoplju. Bio je učesnik druge “Gymnaestrade” u Zagrebu, od 10. do 14. jula 1957. godine, tzv. “prednjak” na velikoj internacionalnoj smotri gimnastičara. Takođe, bio je jedan od pionira stonog tenisa u Baru, odličan skakač u more sa blokova luke…

Fudbalsku karijeru je započeo na Cetinju, kao srednjoškolac, u tada moćnom “Lovćenu”, u timu sa Sretom Banovićem i Marjanom Marjanovićem, ali nije mogao bez Bara, pa se, skupa sa velikim prijateljima Danilom Danom Delibašićem, Čkiljom Mijovićem i Vaskom “Piolom“, našao na terenu pod Darovim topolama. U jesen 1953. debitovao je protiv “Iskre” iz Danilovgrada i postigao pogodak, čitavog života tvrdeći da mu je najdraži. Igrao je sve do odlaska na studije u Beograd, gdje se takmičio u Univerzitetskog fudbalskoj ligi, kao član reprezentacije Poljoprivrednog fakulteta u Zemunu. 

U Bar se vratio 1965. godine, i ponovo postao dio tima. Međutim, surova realnost ga je otrijeznila. Od bavljenja fudbalom se nije moglo živjeti, pa se zaposlio i kopačke okačio o klin, u sezoni 1966/67. Posljednji gol je postigao u meču protiv “Dečića”, maja 1967. Kako je bio stipendista “Primorke”, dobio je posao kao šef pogona. Prošao je sve faze u fabrici i sa mjesta tehničkog direktora otišao u Opštinu, gdje je kratko radio u tržišnoj inspekciji. Penzionerske dane počeo je da uživa iz Savezne inspekcije u kojoj je bio zadužen za kontrolu kvaliteta uvoza.

“Igralo se dok je bezbrižni život to dozvoljavao. Sa pojavom pravih životnih obaveza, i mi smo se okretali stvarnom životu. Kao mlađi – sretan si bio ako te stariji pozovu da na utakmici kupiš lopte. Kao stariji – ako te pozovu u prvi tim iskusniji od tebe. Trenera fakat kao i da nije bilo, a ako jeste on bi ostajao najviše dva-tri mjeseca, i onda bi se opet snalazili kako znamo i umijemo”, govorio je Aco za knjigu “Pristan, grad kojeg nema”. 

Ostatak života proveo je kao redovni navijač “Mornara” od koga se nije odvajao, ali i kao funkcioner kluba. Bio je gotovo u svakoj upravi, kao član ili predsjednik. Bio je i predsjednik SIZ-a fizičke kulture Bara osam godina, a u dva mandata i delegat u Skupštini republičkog SIZ-a, gdje je bio i predsjednik Izvršnog odbora. Bio je i član OO prvog Barskog plivačkog maratona, i stalni član komisije za izbor Zaslužni fudbalski radnik Opštine Bar, priznanja kojeg je dobio među prvima. 

Kao predsjednik NU Pristan, najzaslužniji je za objavljivanje obimne monografije “Pristan, grad kojeg nema”.
Izvor:  Barinfo / Autor: Željko Milović